Sve do skoro, samoubice i na smrt osuđeni kriminalci nisu mogli biti sahranjeni na posvećenom zemljištu. Razlog je bio u tome što su njihova dela smatrana u tolikoj meri uvredljivim da Bog ne bi želeo da počivaju u zemlji koja je posvećena njegovim imenom. Rezultat svega opisanog jeste da su ti nesrećnici bili sahranjivani na raskršćima, tradicionalnim prebivalištima đavola.

Takođe se verovalo da se veštice okupljaju na raskršćima. Ovo verovanje vraća se hiljadama godina unazad. U mitologiji, grčka boginja Artemida, a u rimskoj Dijana, bila je dovođena u vezu sa mesecom. Njih su često pogrešno zamenjivali za Hekatu, boginju noći i zaštitnicu veštica, čarobnjaka i Hada, koji su bili u vezi sa čarobnjaštvom, veštičarenjem i raskrsnicama. Pošto je Hekata bila povezana sa vešticama, nju su uvek zazivali tokom magijskih obreda, a njene i Artemidine statue postavljane su na raskršća. Neke od ovih statua pokazivale su se kao boginja sa tri lica (Artemida, Demetra, Hekata), Oslikavajući tri doba (devojaštvo, materinstvo, zrelost) trostruke boginje. (Postoji još jedan razlog što se Hekata pojavljuje na raskršćima, a odnosi se na njene tri glave, koje simultano mogu da gledaju u tri pravca.) Zbog sveg ovoga, veštice i mrtvi okupljaju se na raskršćima. Prirodno, hrišćani su raskršća smatrali zlim mestima, i izbegavali su ih što je više moguće.

Međutim, prvobitni razlozi ovog verovanja vremenom su bili zaboravljeni, pa je predloženo drugačije objašnjenje. Ljudi su smatrali da bi raskršća mogla da zbune dušu svakoga ko je na tom mestu sahranjen, onemogućavajući tako duši da pronađe put do kuće u kojoj je ona živela za života. U svakom slučaju, ukoliko bi uspela da stigne kući, povredila bi ljude koji tamo žive. Da be se na snažniji način odbranili od ovakve mogućnosti, ljudima sahranjenim na raskršćima takođe su zabijali kolac kroz srce, kako bi bili sigurni da više nijedan deo njihovog tela neće biti živ.

Iz knjige „Enciklopedija praznoverja“ Ričarda Vebstera (Leo commerc, 2009).