Pred čitaocem je izuzetna knjiga koja, prateći životnu priču jednog izabranika, prateći tajni mistični bukvar jednog života, pokazuje vertikalu ljudskog trajanja na prostorima Balkana. Obrad, dete sa natprosečnim razumom i duhovnim čulima, poput Manovog Feliksa Krula, probija se kroz život u surovim istorijskim okolnostima. Mistično i misterija života paralelno teku u Crnoj Gori potkraj 19. i prvoj polovini 20. veka.

Iza privida memoarskih spisa, roman Vujice Ognjenovića „Čovjek koga su voljeli anđeli“, pokazuje raznovrsne mogućnosti literarne stvarnosti i igre u njoj. Starac koji je zabeležio kratku povest o svom životu dobija poziciju glavnog junaka i pripovedača, pri čemu postoji i redaktor – potomak koji rukopisu svoga pretka daje obličje umetničke tvorevine i dopunjuje ga napomenama.

„Čovjek koga su voljeli anđeli“ svojevrstan je palimpsest različitih žanrova. Pored (auto)biografskih elemenata, zatičemo i obeležja karakteristična za srednjovekovna žitija, a pojedinačna poglavlja mogla bi se čitati i kao zasebne pripovetke. Čitalac ove knjige, lako se vraća na svoja ključna životna pitanja, ona o Bogu, o onostranima silama, o pojmovima dobra i zla, pred kojima savremeni čovek sve češće uzmiče.

Pratimo čitav Obradov život kao gledanje očima duše. On se već u detinjstvu izdvajao umnošću, znanjem, pameću, dobrotom, pobožnošću i bogougodnim životom. Vođen svojim anđelom čuvarom, Obrad vidi ono što drugi ne vide i čini ono što je za druge nemoguće, ukratko, biva izabranikom neba.

Neobične priče o Mratinjanima, koje daju okvir ovoj životnoj priči, objedinjuje povlašćeni narator kome su se ljudi poveravali i koji je znao i ono što mu nisu ispovedili. Teške sudbine i još teži gresi stvaraju mozaik ljudskog usuda. Ovaj roman slika čovekovu vezu sa onostranim, ali i predočava njegova bestijalnu prirodu kroz brojne bitke i ratove na ovom podneblju.

Nenad Šaponja

Beleška o piscu:

Vujica Ognjenović je objavio knjige eseja iz oblasti religije i filozofije: „Čekajući Boga” (1996), „Tragom Božjih tajni” (1996), „Put i bespuća” (1998), „Živi svjedok” (1998) i „Proroci govore” (2000), u kojoj su data tumačenja biblijskih proročanstava od strane najpoznatijih svetskih teologa, pogotovo onih proročanstava koja se tiču posletka, odnosno Trećeg svetskog rata, Armagedona i Sudnjega dana; knjige priča: „Taj drugi svijet” (1999) i „Natprirodne i druge priče” (2011); romane: „Znak anđela” (1999), „Pukova mreža” (2002), „Pustinjska ruža” (2005), „Dar podzemlja” (2007) i „Poljubi zmiju, anđele” (2008); knjige intervjua „Servantesova djeca” (2007) i „Scripta manent verba Volant” (2009); kao i knjige „Prevedena književnost – kritike i prikazi” (2012) i „Sanovnik – tumačenje snova” (2014). Neki od pomenutih naslova prevedeni su na engleski i nemački jezik. Objavio je preko hiljadu članaka iz oblasti književne kritike i prikaza knjiga, kao i intervjua sa najpoznatijim piscima sveta, filozofima i istoričarima. Završio je Stomatološki fakultet u Beogradu. Živi u Herceg Novom.

Prikaz poslala:

Tatjana Debeljački

AGORA Pres služba