Međunarodni dan maternjeg jezika obeležava se svake godine 21. februara. Osnovni cilj je da se podigne svest o značaju maternjeg jezika. Uspostavio ga je Unesko 1999. na predlog Bangladeša i obeležava se redovno od 2000. godine.

JUŽNOSLOVENSKI JEZIK – kako stoji u Gramatici, jezik Srba, zajedno sa jezikom Slovenaca, Hrvata, Crnogoraca, Bošnjaka, Bugara, Makedonaca i nekadašnjim staroslovenskim jezikom, pripada južnoj grani slovenskih jezika.

NOVOŠTOKAVSKI STANDARD – za osnovu srpskog standardnog jezika uzet je štokavski dijalekat, koji razlikuje dva izgovora: ekavski i ijekavski.

Veći deo Srba govori ekavski, dok se ijekavski govori na krajnjem jugozapadu Srbije, u deelu Hrvatske, Bosni i Hercegovini (Republici Srpskoj) i u Crnoj Gori.

Postoje pokušaji, ali bez pravog jezičkog utemeljenja, da se ijekavski izgovor veže za jezike Hrvata, Bošnjaka i Crnogoraca.

NAJVAŽNIJE OSOBINE NOVOŠTOKAVSKOG STANDARDA – četvoroakcenatski sistem, gde dugi neakcentovani vokali mogu doći samo posle akcentovanih slogova.

Nova deklinacija, tj. sedam padeža.

VUK STEFANOVIĆ KARADŽIĆ – srpski kulturni reformator, tvorac savremene srpske azbuke, književnog jezika i pravopisa.

ĆIRILICA – tradicionalno pismo u srpskom jeziku, u obliku koji joj je dao Vuk Karadžić. Ima 30 slova u azbučnom redosledu, poreklom iz crkvenoslovenskog, a u daljoj perspektivi iz grčkog jezika.

U ćirilici je u potpunosti sprovedeno Vukovo načelo: jedan glas – jedno slovo.

Fonološki princip nije sproveden i u latinici, tu su za neke znakove upotrebljene dvoslovne kombinacije.

SRPSKOHRVATSKI JEZIK – uobičajen termin u svetskoj slavistici, ali i u Jugoslaviji posle Drugog svetskog rata.

Njegove varijante su bile srpska i hrvatska, a od sedamdesetih godina pominje se i „bosanskohercegovački standardnojezički izraz“.

U državama nastalim posle ratova koji su doveli do raspada Jugoslavije, usvojeni su pojedinačni nacionalni nazivi jezika.

Izvor: 24online.info